http://armjamanc.ru
Մենք վերադառնում ենք դասասենյակ Աննային գտնելու և նրանից ներողություն խնդրելու համար,սակայն նա դասասենյակում չեր,հարցնում ենք ,թե չե՞ն տեսել Աննային,պատասխանում են,որ նա ջղայնացած,աչքերը արցունքներով լցված,եկել է դասասենյակ պայուսակը վերցրել ու տուն է գնացել:Ես շտապում եմ գնալ նրա ետևից,մտածելով որ կհասնեմ,բայց չեմ հասնում,նա երևի արդեն տուն էր հասել:Չնայած որ դեռ երկրորդ ժամը նոր էր սկսվել,բայց էլ չեմ վերադառնում դպրոց:Հաջորդ օրը նույնպես չեմ գնում դպրոց:Անվերջ Աննային էի զանգում,բայց նրա համարը անհասանելի էր լինում միշտ:Մյուս օրը գնալով դպրոց իմանում եմ,որ Աննան նույնպես դպրոց չի հաճախել և իմանում եմ նաև,որ նոր ուսուցչուհի է եկել կենսաբանության` տիկին Ամիրյանին փոխարինող:
-Չե՞ս ուզում տեսնել նոր ուսուցչուհուն,-Կարենը իմանալով,որ տուն եմ գնում,փորձում էր ինձ համոզել.որպեսզի մնայի ու տեսնեի նոր ուսուցչուհուն,-մենակ տեսնես ինչ սիրունիկն է:
-Ի՞նչ անեմ,սիրունիկ է,սիրունիկ չի ինձ չի հետաքրքրում:
-Լուրջ մեծ բան կկորցնես,եթե չմնաս ու չտեսնես:
-Մի օր կտեսնեմ էլի:
-Լավ է,որ մահացավ Ամիրյանը,թե չե հիմա սրան չէին բերի,մենք էլ չեինք տեսնի…
-Կարե՞ն:
-Ի՞նչ:
-Հո չե՞ս գժվել:http://armjamanc.ru
-Ի՞նչ ասացի որ:
-Էլ այդպիսի բան չասես,-Կարենը ձայնը կտրեց և կարծես զգալով իր սխալը փոշմաներ ասածի համար:
-Դե լավ,ես տուն եմ գնում,դասերից հետո ազատ լինես երևա,տանը կլինեմ:
Ես Կարենին հրաժեշտ եմ տալիս ու գնում եմ տուն,ճանապարհին կրկին Աննային զանգելով,սակայն կրկին ու կրկին նրա համարը անհասանելի էր:Ես արդեն անհանգստանում էի նրա համար,մտածում էի մի բան եղած չլինի՞ նրա հետ:Հասնում եմ տուն,բայց մինչև ներս մտնելը որոշում եմ ետ դառնալ և գնալ Աննաենց տուն,իմանալու համար,թե ինչ է կատարվում նրա հետ:
Ես արդեն նրանց դռան արջև եմ:Ձեռքս մեկնում եմ զանգի կոճակին ու ընկնում եմ երկմտանքի մեջ,-արժե՞ սեղմել,թե՞ ետ գնամ,-բայց մինչ երկմտում էի բնազդաբար ձեռքս սեղմում է կոճակը և ներսից լսվում է զանգի ձայնը:Ինչ արած,քանի որ արդեն սեղմել էի ստիպված էի մնալ,չնայած արդեն փոշմանել էի:Դուռը բացվում է:
-Ի՞նչն է քեզ բերել այստեղ:Այո դուռը Աննան էր բացել,նա մի պահ զարմացած նայեց ինձ ու հարցրեց:Աննան չեր սպասում,որ ես կարող էի իրեն այցելել:
-Կարո՞ղ եմ ներս գալ:
-Հա իհարկե,ներս արի:
-Շնորհակալություն:
Նա ինձ ուղեկցում է հյուրասենյակ և ես միանգամից նկատում եմ,որ նա մենակ է տանը:
-Մենակ ե՞ս,-հարցրի ես:Նա գլխով դրական նշան արեց:
-Հեռախոսդինչու՞ ես անջատել:
-Իսկ հեռախոսն ինչի՞ս է պետք,եթե չեմ կարող խոսել այն մարդկանց հետ ում սիրում եմ և ցանկանում եմ հետները խոսել,ում հետ խոսելու կարիգ ունեմ,-տխուր պատասխանեց նա:
-Մենակ ինձանով չի ավարտվում կյանքը,քեզ կարող են ուրիշներն էլ զանգել,քո ընկերները,ընկերուհիները,
հարազատները:
-Ես թքած ունեմ ուրիշների վրա,-նա արդեն չկարողացավ իրեն զսպել և այնպիսի տոնով ասաց,որ ես չգիտեի այդ պահին ինչ ասեի:Գրպանիցս հանում եմ ծխախոտի տուփը,միջից մի հատիկ հանելով,վառում եմ կրակայրիչը,որպեսզի վառեմ այն ու հիշում եմ,որ ուրիշի տան մեջ եմ գտնվում և կարելի է թույլատվություն հարցնել:
-Կարող ե՞մ ծխել,-Աննան չպատասխանեց,նա գնաց դեպի պահարանը,վերցրեց մոխրամանը,բերեց դրեց առջևս,հետո գնաց խոհանոց:Ես վառեցի ծխախոտը ու սկսեցի ծխել,միաժամանակ մտածելով,ինչ ասել Աննային,որպեսզի չնեղացնեմ:Վառած ծխախոտը վերջանում է,բայց դեռ Աննան խոհանոցից չեր եկել:Ես հանգցնում եմ ծխախոտը մոխրամանի մեջ և որոշում եմ գնալ խոհանոց նրա ետևից,այդ պահին նա դուրս է գալիս խոհանոցից,ձեռքին մի
սկուտեղ,որով նա սուրճ էր բերում:Ես նստում եմ նորից տեղումս,իսկ նա սուրճի մի գավաթը հյուրասիրում է ինձ,մյուսը` դնում է իր արջև:Երկուսս էլ լուռ էինք,ես վերցրի սուրճի գավաթը,մի կում արեցի,նորից դրեցի տեղը ու ասացի:
-Չպիտի գայի:
Իսկ նա ոչինչ չպատասխանեց:Նորից լռությունը շարունակեց պատել մեզ:Եվս մի ծխախոտ եմ հանում վառում ու սկսում եմ շարունակել խմել սուրճս:Այնպիսի արագոթյամբ էի խմում կարծես,ինչ-որ բանից ուշանայի և պիտի արագ խմեի գնայի:Սուրճը խմում վերջացնում եմ,լռությունը շարունակվում էր:Նայում եմ Աննային տեսնում եմ գլուխը կախած նայում է հատակին,ինչ-որ մի կետի,իսկ սուրճը դեռ արջևում դրած էր:
Ի՞նչ ասեմ լավ,որ այսպես հիմարացած չնստենք ու որ չնեղացնեմ նրան:
-Իմացել ե՞ս,որ նոր ուսուցչուհի է եկել կենսաբանության,-փորձեցի մի թեմայից խոսել,բայց նա ոչ մի արձագանք չտվեց ասածիս,հետո զգացի,որ հիմար հարց էր այդ պահի համար:
-Ինչու՞ որոշեցիր այցելել ինձ,-հարցրեց նա երկար լռությունից հետո:
Քիչ էր մնում մոռանայի ինչի համար էի եկել և այդպես էլ հեռանայի առանց գործս կատարելու,-մտքումս հիշելով,թե ինչու էի եկել և լավ էր,որ նա այդ հարցը տվել էր ես որոշում եմ անել այն ինչի համար,որ եկել էի:
-Եկել էի քեզանից ներողություն խնդրելու և իմանալու,թե ուր
ես կորել,-պատասխանեցի ես:
-Ինչի՞ համար,-հազիվ լսելի ձայնով հարցրեց նա:
-Այն օրվա համար,որ չէի հավատում քեզ,ես մտածում էի,որ դու ես մորս ասել դպրոց չգալուս մասին,կներես լա՞վ:Նա քմծիծաղ տվեց և դողացող ձայնով ասաց:
-Շնորհակալ եմ,որ անհանգստացել ես ինձ համար,բայց գնա,խնդրում եմ:
-Ան…-նա ընդհատում է ինձ:
-Ծնողներս ուր որէ կգան:
-Բայց…
-Գնա Արամ:Ես էլ ոչինչ չեմ ասում,վեր եմ կենում տեղիցս,ծխախոտն ու կրակայրիչը վերցնում եմ սեղանից,դնում եմ գրպանս ու քայլում եմ դեպի դուռը,իսկ նա մնում է տեղում նստած:Նրա կողքով անցնելիս տեսնում եմ,թե ինչպես են արցունքի կաթիլները սահում նրա գեղեցիկ այտերով:
Մի քանի օր հետո նորից դպրոց եմ գնում:Կենսաբանություն էր առաջին ժամը:Դասերը արդեն սկսվել էին,ես ուշացումով մտնում եմ դասասենյակ և միանգամից Կարենի խոսքերն եմ հիշում,տեսնելով մեր նոր ուսուցչուհուն,(մենակ տեսնես ինչ սիրունիկն է,-մեծ բան կկորցնես,եթե չմնաս):Իսկապես նա ճիշտ էր ասում,ես փոշմանել էի,որ վերջինն էի տեսնում նրան,նա իսկապես գեղեցկուհի էր:
-Միգուցե բարևեք և ներկայանա՞ք,-ասաց նա ու քանի որ ինձ առաջին անգամ էր տեսնում և տեսնելով,որ արձանացել կանգնել էի,առաջինը ինքը դիմեց քայլի:Մինչ ես փորձում էի բառեր գտնել իրար կապելու համար,որպեսզի ներկայանայի,մեր դասընկերուհիներից մեկը` Լիանան,պատասխանեց իմ փոխարեն:
-Ինքը Արամն է միշտ,որ հարցնում էիք,թե որտեղ է և ինչու՞ դասի չի նստում:
-Ուրեմն Արամը դուք ե՞ք,-նայելով ինձ ոտքից գլուխ ասաց նա:
-Այո:
-Այդ դեպքում ինչու՞ դասերին չեք հաճախում:
-Դե~ե~,-կակազելով մտածում էի,թե ինչ ասեմ և վերջապես մի բան պատասխանում եմ,-դե անձնական խնդիրներ ունեի:
-Ե±վ,վերջացրե՞լ եք ձեր անձնական խնդիրները:
-Որոշ չափով,-պատասխանում եմ ես:
-Ուրեմն աշխատեք դասերի հաշվին չլուծել այդ խնդիրները:Ես ձայն չեմ հանում:
-Իսկ գիտե՞ք,թե ես ով եմ,-հարցրեց նա:
-Կարծում եմ այո:
-Եվ ո՞վ եմ:
-Մեր նոր ուսուցչուհին եք,-հետո ավելացնում եմ,-կենսաբանության:
-Ուրախ եմ,որ գիտեք,դե անցեք նստեք:
-Իսկ ձեզ ինչպե՞ս դիմենք,-հարցնում եմ ես և միաժամանակ մի երկու ոտք քայլում եմ առաջ ու սպասում հարցիս պատասխանին:
-Ազգանունս Մելիքյան է:
Ստանալով հարցիս պատասխանը անցնում եմ նստում եմ տեղս:Ամբողջ դասի ընթացքում հիանում էի նրանով:Մտածում էի,տեսնես քանի՞ տարեկան է,ամուսնացած է ամուսնացած չի,երեխաներ ունի չունի և այդպիսի բաներ:Դասն ավարտվում է:Լսվում է զանգի ձայնը,ժամանակը այնպես արագ անցավ կարծես մի րոպե անցներ,ինչը չէիր ասի ուրիշ ժամանակ:
Դուրս ենք գալիս դասամիջոց:
-Դե՞,հավանեցի՞ր Լիզային,-հարցրեց Կարենը:
-Անունը Լիզա՞ է:
-Հա լավիկն է չէ՞,բա որ ասում էի չէիր հավատում:
-Դե ոչինչ,նորմալ է,-փորձեցի արհամարական պատասխանել,քանի որ կարծես խանդեի նրան:
-Դու լրիվ ձեռքից գնում ես ախպերս,ինչպե՞ս կարող ես չհավանել նրան,ես արդեն սկսում եմ ուրիշ բաներ մտածել,-ծիծաղելով ասաց Կարենը,-ոչ մի աղջկա չես հավանում,Աննայի նման գեղեցկուհուն չես հավանում,Լիզային չես հավանում:
-Ասենք հավանեցի,ի՞նչ կփոխվի:
-Ո՞նց ինչ կփոխվի,խեղճը գժվում է քեզ համար:
-Ի՞նչ ես խոսում,նա առաջին անգամ էր ինձ տեսնում:Կարենը այս անգամ ավելի բարձրաձայն սկսեց ծիծաղել:
-Ի՞նչ ես ծիծաղում:
-Չե դու լուրջ ձեռքից գնաում ես,հետո էլ ասում ես,թե չես հավանել նրան,ամբողջ ուշք ու միտքդ Լիզան է,իսկ ես Աննայի մասին էի խոսում:Այդ պահին ես զգում եմ,որ ինքս ինձ մատնեցի:Չգիտեի ինչ ասեի,որպեսզի տակից դուրս գայի:Թեման փոխելու համար սկսում եմ Աննայից հարցեր տալ:
-Աննան էլի չի՞ գալիս:
-Գալիս է,-պատասխանում է նա:
-Բա այսօր ինչու՞ չեր եկել:
-Դասասենյակում նստած էր չտեսա՞ր նրան:Քանի որ մտածում եմ,որ Կարենը փորձում է ձեռք առնել,ես չեմ հավատում նրան ու այդ պահին տեսնում եմ Աննային:Նա ինձ տեսնելով սպասում էր,որ կմոտենայի և կխոսեի հետը,բայց ես անտարբեր նայելով հեռանում եմ:
Վերջին զանգի սցենարներ:
|
Комментариев нет:
Отправить комментарий